Number 33.

Autor: mała

Blog: - 

Laura spędziła dziś dzień z Dove i Debby. Rozmawiały, śmiały się i bawiły cały dzień, ale oczywiście nic co dobre nie trwa wiecznie. Nadeszła pora wracania do domu. Tego Laura najbardziej się obawiała, że zastanie tam jak zwykle pijanego ojca, który będzie chciał się do niej dobrać, albo siostrę która znowu powyzywa ją od szmat czy kurew. Laura należała do osób znanych i lubianych, lecz nikt poza przyjaciółek nie wiedział jaki jest u niej klimat w domu. Lau doszła już do domu, otwiera drzwi i wchodzi w głąb domu. Zobaczyła ojca i chciała przemknąć się nie zauważona, lecz jej się to nie udało.

- Ooo proszę, moja ślicznotka już wróciła. - obejmuje ją ramieniem - Muszę coś ci pokazać chodź. 

- Zostaw mnie. - opowiedziała brunetka, gdy zobaczyła, że ojciec ciągnie ją do sypialni.

- Nie pierdol tu głupot, tylko chodź.

- Ale najpierw chodź do mojego pokoju, znaczy ty chwile poczekasz pod, muszę coś zrobić. 

- Ookej.

Laura przemknęła się do swojego pokoju, wyjęła szybko swoją walizkę i spakowała najważniejsze rzeczy, czyli te do szkoły, ubrania, bieliznę, swoje oszczędności, laptopa, kosmetyki i różne ładowarki. Wyrzuciła walizkę przez okno, jej pokój był na parterze, więc na pewno nie zniszczyłaby sobie rzeczy. Wyszła po cichu i udała się w stronę parku. Gdy już tam doszła, rozpłakała się na dobre i położyła na ławce. Podszedł do niej jakiś brunet.

- Hej, wszystko w porządku? Źle się czujesz, może zadzwonić na pogotowie?

- Nie, jest w porządku.

- Przecież ty płaczesz, coś musiało się stać. 

- Nie jest okej, wiesz może gdzie jest w pobliżu jakiś hotel?

- Szczerze mówiąc to nie wiem, ale mój brat ma zaraz przyjść pewnie wie, ale myślę, że wystarczy czasu na to, żebyś mi opowiedziała co się stało. Będzie ci lżej. - uśmiechnął się.

- Nawet nie znam twojego imienia i mam ci się spowiadać? - lekko się uśmiechnęłam, a ten się zaśmiał. - No więc, moja mama zmarła parę lat temu. Ja sobie poradziłam z tym wszystkim, ale w moim domu dzieje się istne piekło. Moja siostra zaczęła ćpać i ciągle mnie wyzywa i bije. Za to tata... - przez chwile umilkłam, on mnie przytulił - on mnie próbuje gwałcić, dzisiaj już nie wytrzymałam i uciekłam z domu - pokazałam na walizkę.

- Heej Ro... A kto to? - zapytał jakiś blondyn.

- To jest - spojrzał na mnie.

- Jestem Laura.- uśmiechnęłam się tak sztucznie, że na kilometr można było to wyczuć.

- Ja mam na imię Rocky, a to jest Ross. Słuchaj, chwilę pogadam z blondyną i zaraz wrócę, okej? - przytaknęłam głową i patrzyłam jak Rocky rozmawia z Ross'em. Popatrzył na mnie i przytaknął głową. Podeszli do mnie, Rocky wziął moją walizkę, a Ross podniósł mnie.

- Co wy robicie? - przestraszyłam się.

- Spokojnie, na razie pomieszkasz u mnie, a jak się uspokoisz to coś wymyślimy - uśmiechnął się blondyn.

- Ja was nawet nie znam, a mam u was mieszkać?

- A wolisz płacić 50 dolców dziennie za głupią nockę w hotelu? Długo byś tak nie pociągnęła.. 

- Dziękuję...

Doszliśmy do domu blondyna, pokazał mi pokój w którym będę spała przez te dni. Poszłam się ogarnąć, a potem zeszłam na dół do kuchni. Zobaczyłam tam chłopaków i jakąś dziewczynkę, miała może z 7 lat.

- Dzień dobly psze pani.

- Cześć, jestem Laura, a jak ty się nazywasz? - ukucnęłam przy małej.

- Nazywam sie Sandla i mam siedem lat - pokazała mi też siedem na palcach, uśmiechnęłam się.

- A kim pani jest?

- Sandra a może pójdziesz ze mną na górę i pokażesz mi swój pokój, co? - uśmiechnął się Rocky.

- Taaak, chodz - pobiegła szybko na górę.

- Urocza jest - popatrzyłam na blondyna, a ten się do mnie uśmiechną, cały czas się na mnie patrzył.

- Jestem gdzieś brudna, bo się czuje dziwnie jak tak na mnie patrzysz? - powiedziała lekko skrępowana.

- Nie, przepraszam, po prostu nie zauważyłem wcześniej, że jesteś taka ładna - zaczerwienił się - Przepraszam, sam nie wiedziałem, że powiem to na głos. 

- Dziękuje.. Ty i Rocky to rodzeństwo tak?

- Tak, a ta Sandra to nasza młodsza siostra. Mieszka ze mną, bo nasi rodzice zmarli nie dawno w katastrofie lotniczej, a moje rodzeństwo ma ruchomą prace i często nie ma ich w domu - uśmiechnął się.

- Myślałam, że to twoja córka. - uśmiechnęłam się.

- Niee, to tylko siostra. - nagle spoważniał - Jest chora, ma białaczkę. Mówię, bo masz tu mieszkać i lepiej żebyś wiedziała.

- O jejku, ale wcale po niej tego nie wid... - przerwał mi Rocky

- Ross przyjdź tu! Szybko! Teraz!

Ross pobiegł na górę nie zważając na nic, pobiegłam za nim. Stanęłam w drzwiach, dla małej z nosa zaczęła lecieć krew. Blondyn dotknął czoła małej, była rozpalona.

- Podjedź samochodem pod dom. Szybko!

Rocky pobiegł po samochód, nie wiedziałam co robić.

- Mogę w czymś pomóc?

- Nie, znaczy nie trzeba, wystarczy tylko samochód, możesz jechać z nami. Z nią z tyłu?

- Oczywiście.

Wsiedliśmy do samochodu, usiadłam, a małą położyli mi na nogach. Trzymałam ją i kołysałam. Szybko dojechaliśmy do szpitala. Ross wziął ode mnie małą i pobiegł do lekarza. Po chwili wrócił i zapytał czy chcemy coś gorącego do picia. Zdziwiłam się, ale w sumie jest już pewnie przyzwyczajony do tego rodzaju sytuacji. Po jakiejś godzinie lekarz wyszedł z sali.

- Jest już dobrze, tylko jest problem w tym, że teraz jest dobrze, z jej stanem się pogarsza. To wszystko nie potrwa długo, wolałbym żeby została jednak w szpitalu Ross. Będziesz mógł ją zabierać, ale niech tak normalnie leży tutaj.

- Dobrze, ale masz do mnie dzwonić nawet z błahostkami, okej?

- Masz moje słowo, ale teraz muszę się zająć innymi. - podał każdemu rękę, a mnie obdarzył uśmiechem.

Dojechaliśmy z powrotem do domu blondyna, odwożąc wcześniej Rocky'ego pod dom.

- Dziękuje, że mi pomogłaś. Zawsze jeździ ze mną moja siostra i ją trzyma, ale wyjechała na kilka dni.

- Nie ma za co. Mogę cie o coś spytać?

- Jasne, o co chodzi?

- Jesteś przygotowany na jej śmierć, co nie?

- Taak, jest chora od roku. A lekarze, mówią ciągle, że jej stan się pogarsza, tyle, że pierwszy raz mi powiedzieli, że chcą mieć ją w szpitalu. Boję się o nią, ale wiem, że przy atakach czuje się bardzo źle, więc myślę, że tam na górze by było nawet jej łatwiej. - uśmiechnął się lekko.

*3 MIESIĄCE PÓŹNIEJ*

- Ross, oddaj mi to!

- A jak ci nie oddam to co?

- Blacie, lepiej jej to oddaj i tak już jest zła - stęka Sandra

- Masz - rzuca w Laurę pilotem

- Dziękuję wielki panie! - śmiejemy się wszyscy.

- Cioociu, a pójdziemy na lody?

- Nie mów do mnie ciociu - łapie małą za nosek - Ross pójdzie zapytać lekarza i jak ci pozwoli to pójdziemy okej? - kiwnęła głową

Ross poszedł porozmawiać z lekarzem, zgodził się, ale mała mogła wyjść tylko na 30 minut. Spacerowali we 4 (Sandra, Ross, Rocky i Laura) i jedli lody, nagle Laura zobaczyła kogoś na ławce i się odwróciła.

- Możemy iść tędy? - wskazała w prawą stronę.

- Idźmy normalnie, obiecuje ci, że cie obronię - nie byłam do tego przekonana.

- O proszę, proszę. Moja księżniczka w końcu do mnie wróciła. - wstał i zaczął w ich stronę podchodzić.

- Rocky weź małą na ręce i idź. - powiedział Ross do Rocky'ego kiedy zobaczył, że ojciec Laury już jest za blisko niej.

- Hej kochanie, co tam u ciebie? - podszedł specjalnie do niej i pocałował Laurę w policzek.

- Wypieprzaj od mojej córki, jełopie. Ona jest tylko moja i cała moja.

- O nie, nie. Na pewno nie jestem tylko twoja i cała twoja. W życiu nie byłam. - opowiedziała, ale była przestraszona. Podszedł do niej i złapał ją za pupę.

- Idź stąd - odepchnąłem go.

- HA HA HA jeszcze gówniarz będzie mi mówił co mam robić. - Zrobił zamach i walną Rossa po twarzy, a mu zaczęła lecieć krew. Ross nie został dłużny i walną go w brzuch. Była bójka, którą oczywiście Ross wygrywał. W pewnym momencie przestał i odsunął się od niego. Objął Lau barkiem i ruszył w stronę szpitala.

- Dziękuję - przytuliła go

- Proszę, ale chce buziaka za to - uśmiechną się szczerze. Dałam mu buziaka i mieliśmy iść na górę, ale zamiast wejść do pokoju małej, Rocky siedział przed salą operacyjną.  Podeszliśmy i bez słowa usiedliśmy, czekaliśmy około 2 godzin, lekarz wyszedł. Wstaliśmy i spojrzeliśmy na niego. Pokiwał głową na nie. Rocky usiadł i spuścił głowę. Ross zjechał po ścianie, a ja się rozpłakałam. Kilka dni potem odbył się pogrzeb. Wszyscy pogodzili się ze śmiercią małej. Tylko Ross zaczął się zmieniać, zaczął imprezować, częściej go nie było. Laura się martwiła, martwiła się o niego i martwiła się o to, że zmieni się tak bardzo jak jej tata. Siedziała i czytała książkę, poczuła zapach alkoholu. Odwróciła się, a tam stał Ross. Obserwował ją, jej każdy maleńki ruch. Podszedł do niej, zobaczył przerażenie w jej oczach. Usiadł koło niej i położył swoją głowę na jej ramieniu. Rozpłakał się nagle, nie dał rady.

- Cii, spokojnie. Nie płacz, jest w porządku.

- Nie jest. Ona... Jej już nie ma, ja się staczam na dno, a od kilku dni widzę w twoich oczach przerażenie, tylko to, tylko te głupie przerażenie. To nie jest w porządku, że nawet ty się mnie boisz. Nie chce tego, zbyt bardzo cie kocham. - Laurę zdziwiły ostatnie słowa, ale cieszyła się jak dziecko.

- Ktoś tu chyba za dużo wypił, co? Poziom alkoholu wskoczył na uczucia? - przytaknął głową.

- Chodź położę cie spać. - wstała i pociągnęła go za rękę ze sobą. Pościeliła mu łóżko i zdjęła z niego ubrania, tak by został w samych bokserkach. Położyła go i przykryła kołdrą, ale on przytrzymał jej rękę i pociągnął ją do siebie tak, że wylądowała w jego ramionach. 

- Śpij ze mną dzisiaj, jutro nie będę miał odwagi cie o to poprosić.

- Dobra, ale coś czuje, że rano zaskoczy cie ta cała sytuacja.

*RANO*

Gdy rano Ross się przebudził, zobaczył Laurę w swoich ramionach, przytulił ją do siebie mocniej. Nie spodziewał się jednak, że brunetka już nie śpi, myślał, że nie zauważyła tego, że się przebudził więc szybko zamknął oczy.

- Widziałam, że nie śpisz. Nie udawaj blondi.

- Wiem, tylko cie sprawdzałem, a tak w ogóle co ty tutaj robisz?

- Ach no tak, jak mogłam zapomnieć o tym, że ty niczego pewnie nie pamiętasz. Wczoraj przyszedłeś trochę bardzo napity, przestraszyłam się ciebie, bo do mnie zacząłeś podchodzić z nie wiadomo jakim zamiarem - spojrzałam na niego, a on patrzył w ziemie i się uśmiechnął - ale gdy zobaczyłeś, że się ciebie boje usiadłeś tylko i mnie przytuliłeś, rozpłakałeś się, powiedziałeś też nie dajesz rady z tym wszystkim, że boli cie najbardziej to, że z dnia na dzień coraz bardziej się ciebie boje i odsuwam. Powiedziałam, że ci alkohol wskoczył na półkę z uczuciami. Zaprowadziłam cie tu, bo uznałam, że potrzebujesz snu, więc cie rozebrałam i miałam już przykryć, ale złapałeś mnie za rękę i poprosiłeś żebym została, bo jutro na to odwagi, żeby o to zapytać nie będziesz mieć. To było przerażające, ale z drugiej strony urocze. - nie odezwał się - A no tak jak mogłam zapomnieć o najważniejszym! Wyznałeś mi miłość i ci nie odpowiedziałam, wolałam poczekać do dzisiaj. Też cie kocham - uśmiechnęłam się, a on skoczył na mnie i mnie przytulił.